Pokój 01.

Papierosy demona miał zdecydowanie ładny zapach, jednak nie zmieniło to faktu, że zaniepokoiły go jego ostatnie słowa i spojrzenie, które z nimi połączył.
"Może to ja się nawinąłem?", pomyślał."Jeśli tak, nie pożyję długo. Musisz uważać, drogi ja"
Nie dał jednak po sobie poznać, że coś jest nie w porządku. Przez wiele lat do perfekcji opanował stosowaną grę aktorską, mógłby nawet rozpłakać się tu i teraz, a w niecałą minutę dojść do stanu tsunami łez i szlochu w przerażająco wysokiej tonacji; jednak dalej rozpakowywał torbę, a gdy zobaczył dno, podszedł do okna i usiadł na parapecie.
-W Polsce nie ma tak czynnej wojny. Jakieś małe ustawki, zazwyczaj po alkoholu... ostatnio jest coraz gorzej, i dlatego mnie tu przysłano...

- Właśnie... po alkoholu. Wtedy też mam jeszcze większą tendencję do zabijania i prawdopodobnie zaatakowałbym każdego, który parsknąłby do mnie złym słowem. Oprócz jednej osoby... - zamyślił się kończąc palić i wyrzucając pet przez okno. - Tak, tej osobie zdecydowanie nigdy nie zrobiłbym krzywdy - zerknął na niego po czym skierował swój wzrok na widok z okna. Otworzył je szerzej i wychylił się tak mocno że jedno mniejsze popchnięcie i mógłby spaść na kamienną posadzkę.

-Ta osoba... to musi być szczęściarz- westchnął, kierując wzrok na nieokreślony punkt za oknem.
Niewysoko. Zalety mieszkania na pierwszym piętrze. Nawet, jeżeli coś spadnie, nie rozleci się w drobny mak, a dowolna istota przy odrobinie sprzyjającego losu pewnie zamiast w kostnicy, skończyłaby w szpitalu.
-Nie wychylaj się tak- powiedział, zanim się nad tym dobrze zastanowił.
Żeby ukryć zmieszanie, dodał:
-Ja nie mogę pić alkoholu... mam bardzo słabą głowę- dla podkreślenia tej wypowiedzi potarł skroń dłonią.- A poza tym jestem na mocnych lekach, które same w sobie trochę... uderzają.

Odsunął się kawałek od okna spuszczając głowę - Tak, ta osoba to wielki szczęściarz... szkoda tylko że za pewnie nie traktuje tego tak poważnie jak ja - oparł ręce o parapet kilka centymetrów dalej od chłopaka. Jego twarz przybrała niecodzienny wyraz, coś jak smutek zmieszany ze złością. - A co do tych leków to... jesteś na coś chory że musisz je brać? - ugryzł się w dolną wargę zastanawiając czy powinien o to pytać.

-Chory? Trochę. Jakieś rzeczy, o których mi się nie mówi, żebym się nie martwił- machnął ręką, jakby to nie miało znaczenia.
Miał nad wyraz lekki stosunek do swojego postępującego umierania. Nigdy szczególnie nie przejmował się tym, że gdy jest w szpitalu, lekarze zaczynają chaotycznie biegać i konsultować się z innymi placówkami medycznymi. Wystarczająco wiele osób w jego życiu odeszło z tego świata pod kroplówką.
Poczuł, że po raz kolejny tego dnia łzy próbują przejąć kontrolę nad jego oczami. Postarał się skupić na czymś innym.
Zobaczył wyraz twarzy Natsu. Musiał wkroczyć na niebezpieczny grunt. Nie chciał, żeby demon był na niego zły. Nie chciał też, aby był smutny, choćby miała to być wina jakiejś osoby, najpewniej z przeszłości.
-Nie musimy drążyć tego tematu- powiedział powoli.- Jeżeli ta osoba...
Umilkł, bo nie wiedział, co tak naprawdę chce powiedzieć.

- Ta osoba to ty... - niespodziewanie przybliżył się do niego i nie mogąc już dużej wytrzymać złapał go za podbródek. Musnął jego wargi powstrzymując się od dalszych czynności. Jego usta smakowały nadzwyczaj słodko i kusząco, ale postanowił się opanować, nie chciał by chłopak znienawidził go jeszcze bardziej. - Wybacz - przez chwilę wpatrywał się w jego oczy po czym puścił go i skierował się w stronę swoje łóżka.

Pocałunek smakował dymem papierosowym i chłodnymi ustami demona.
Być może wcale nie były zimne. Możliwe, że to jego anielska natura tak to odebrała. Był zaskoczony.
Pierwszy raz ktoś pocałował go w ten sposób.
Zeskoczył z parapetu.
-J...ja? Przecież... nie myślałem, że ja... ale... Natsu... Natsu...
Podszedł do niego. Serce bolało go w sposób, którego nie czuł nigdy wcześniej.

Odwrócił się do niego słysząc jak wymawia jego imię tym swoim uroczym głosem. - Wiem że nie powinienem, nie przejmuj się tym. Uporam się z tym uczuciem sam i nie będę więcej się do Ciebie zbliżał - z każdym wypowiedzianym słowem czuł jak wbija sam sobie sztylet w serce, ale nie chciał jego martwić. Dał mu tylko do zrozumienia że to o niego chodzi, niech ma satysfakcje że możne rozkochać w sobie każde zlodowaciałem serce demona. Usiadł na swoim łóżku biorąc kilka głębokich oddechów.

Usiadł obok niego. Blisko, niemal stykali się ramionami.
-Ja... nie zasługuję na Ciebie- powiedział powoli.
Oparł głowę na jego ramieniu i starał się nie rozkleić. Nigdy w nikim się nie zakochał. Nie wiedział nawet, czy jest zdolny do cieplejszych uczuć. Tak naprawdę nie miał okazji, żeby to sprawdzić.
-Umieram- powiedział powoli.- Został mi może rok, może nawet mniej... wiesz, nie chcę, żeby ktoś miał przeze mnie cierpieć. Jestem nikim na dobrą sprawę- uśmiechnął się.- A ty możesz mieć każdego.

Nie mógł uwierzyć w to co on właśnie powiedział. Niespełna rok życia? Jak to? Więc pewnie dlatego zawsze wydawał się taki smutny i przygnębiony. Dopiero po krótkiej chwili zaczęły do niego w pełni docierać te słowa. Miał ochotę krzyczeć, wydrzeć się na całe gardło że nie pozwoli mu umrzeć, musi być jakaś najmniejsza nadzieja, zawsze jest. W tym świecie wszystko może się zdarzyć, ludzie przeżywają śmiertelne wypadki których powinni nie przeżyć, walczą z nowotworami i wygrywają, żyją mimo że powinni już umrzeć. - Nie chcę każdego, chcę tylko Ciebie - posadził go ostrożnie na swoich kolanach i przytulił. Chciał choć na chwilę poczuć jego bliskość. - Nie mów ile Ci zostało, medycyna jest na wysokim poziomie.. w każdej chwili mogą wynaleźć na to lekarstwo. - próbował aby jego głos brzmiał choć trochę spokojnie, niestety za bardzo mu się to nie udawało. Właśnie, co mu konkretnie jest? Powinien o to pytać? Tak bardzo chciałby mu pomóc. - Levanenn, mogę wiedzieć co dokładnie Ci jest? - wciąż trzymał go w swoich ramionach jedynie lekko rozluźniając uścisk tak by w każdej chwili mógł go odepchnąć, jeśli będzie chciał.

-Nie wiem- powiedział.- Nikt nie wie. Ale nie martw się tym. Mam leki.
Wtulił się w niego. To było przyjemne, ale wiedział, że nie powinien tego robić. Uczucia i emocje były ostatnią rzeczą, którą kierował się w życiu, ale... ten demon i tak obrócił jego świat do góry nogami.
-Ciągle mówimy o mnie- zauważył cicho.- A ja prawie nic o Tobie nie wiem... czuję, jakbym znał Cię całe życie, ale i tak... rany. To wszystko jest takie skomplikowane...
Nie patrzył mu w oczy, bo wiedział, że mógłby rozpaść się na małe kawałeczki; cząsteczki tak drobne, że nikt nie zdołałby ich poskładać.

Jak na początku starał się czerpać z życia jak najwięcej, tak teraz nie chciał już od niego nic. Nie potrzebował żadnej rozrywki czy dobrej zabawy. Przy tym aniele jego charakter i zachowanie zmieniało się o 180 stopni, chcąc nie chcąc stawał się bardziej czulszy i spokojniejszy. - Więc co byś chciał o mnie wiedzieć? - spytał wiedząc że czas najwyższy zmienić ten temat mimo że zapewne długo będzie siedział mu w głowie. Pogłaskał go po głowie czując jego nieskazitelny zapach. Byli zupełnym przeciwieństwem, jak jin i jang i właśnie to sprawiło że demon chciał być z nim jeszcze bardziej.

-Wszystko- powiedział, zanim dobrze się nad tym zastanowił.
Po chwili konsternacji uznał jednak, że to wcale nie mija się z prawdą. Chciał słuchać jego głosu, choćby nawet mówił tylko o przepisie na sałatkę albo opowiadał o tym, jak jako dziecko jeździł na rolkach (choć wcale nie był pewien, czy w Japonii dzieciaki to robią).
Jego dotyk też był niezwykle przyjemny. Nie chciał w ogóle ruszać się z jego kolan. Mógłby tam zostać na zawsze.

- Wszystko? - powtórzył z niedowierzaniem. Jego życie od pewnego czasu nie należało do zbyt kolorowych, wręcz przeciwnie. Przez chwilę zawahał się czy powinien opowiadać mu o tym wszystkim co przeżył, jaki był, co robił. Jeżeli ma go to zniechęcić to lepiej by wiedział od razu. Westchną, zastanawiając się od czego powinien zacząć. - A więc... moje życie było przepełnione miłością do czasu aż rodzicie na moich oczach zginęli w pożarze, prawdopodobnie przeciwne rasy podpaliły dom chcąc zemścić się za te wszystkie zła, które nigdy im wyrządziliśmy. Miałem w tedy zaledwie jedenaście lat więc w pełni jeszcze nie rozumiałem co takiego się dzieje na tym świecie, po tamtym wydarzeniu zajmował się mną starszy brat i nie powiem.. bywało lepiej, dopóki nie trafiłem w złe towarzystwo. Zaczęły się bójki, kradzieże, palenie, picie i narkotyki. Zdawałem sobie sprawę z tego co robię i robiłem to dalej chcąc przelać swoją nienawiść do tego świata na siebie. Potem jakoś trochę zmądrzałem i odstawiłem połowę tych rzeczy przyjeżdżając tutaj... - przerwał na chwilę czując jak powracają do niego dawne wspomnienia.

W porównaniu z tym, co przeżył Natsu, jego sala szpitalna wydawała się wesołym miasteczkiem.
-Ja... nie wiem co powiedzieć. To straszne.
Wiedział, że nigdy nie zrozumie jego bólu. Nie on, dookoła którego ciągle biegano, dbano o niego i pytano, czy nie czuje się źle. Całe życie był wielkim egoistą.
-Musiałeś być bardzo samotny- szepnął.

- Hm.. już mi przeszło. Nauczyłem się panować nad swoimi odczuciami, dopóki nie spotkałem Ciebie. - uśmiechnął się chcąc pokazać że przestał przejmować się tym co było kiedyś. Pogłaskał go po policzku wpatrując się w niego. -Nie przeszkadza Ci to że palę, zapewne śmierdzę teraz petami? - spytał przypominając sobie że pocałował go tak nagle zapominając całkowicie o tym że wcześniej palił.

-Nie... nie- powiedział, czując, że się czerwieni.- Lubię zapach papierosów...
To było zbyt nieręczne. Sam dokładnie nie umiał wytłumaczyć, dlaczego nikotyna w powietrzu kompletnie mu nie przeszkadza. Na dobrą sprawę, nie znał nikogo, kto paliłby przy nim, a dym znał tylko z momentów, kiedy w szpitalu zabłądził do dyżurki.
-Ale i tak pachniesz... uhm, chyba czekoladą. Papierosami tylko trochę.

- Może dlatego że uwielbiam gorzką czekoladę, to mój niemalże drugi nałóg. - rozweselił się wiedząc że dla chłopaka nie przeszkadza to, iż pali. Wiele po przedniejszych współlokatorów z którymi mieszkał zarzucało mu że jeśli tego nie rzuci będą zmuszeni go wyrzucić i wyrzucali. Dlatego też nigdy nie mógł sobie znaleźć stałego miejsca zamieszkania. - A ty... no nie wiem... jest coś co uwielbiasz? Jakieś twoje małe uzależnienie? - przejechał nosem po jego policzku trzymając go w pasie by nie zsunął się z niego.

-Znowu o mnie... jesteś niemożliwy, mówił Ci to ktoś?- zapytał, wzdychając.
Uśmiechnął się jednak delikatnie, żeby pokazać, że żartuje.
Pomyślał szybko, czy jest czegoś-holikiem, ale nic nie przychodziło mu do głowy, oprócz leków, które musiał brać; swoją drogą, odkąd skończył trzynaście lat, zaczęły mu w jakiś sposób smakować, ale to chyba się nie liczyło.
-Ciastka. Uwielbiam ciastka z kolorowym lukrem... nie muszą być smaczne, jeżeli są ładne...
To była prawda. W domu często piekł ciasteczka, które mimo tego, że smakowały okropnie, były tak ślicznie udekorowane, że jadł je mimo wszystko. Później najczęściej spędzał tydzień w łóżku.
-I herbata.

- Pytam, bo chcę też wiedzieć coś o Tobie, ale skoro nie lubisz rozmawiać na swój temat to możemy mówić o mnie. - jedną ręką rysował mu niewielkie kółka na plecach chcąc sprawdzić czy ma może łaskotki. Wiedział że anioł zapewne troszkę się spina i przydałoby się rozluźnić sytuację. - Po za szermierką interesuję się jeszcze sztuką, w szczególności rysowaniem i fotografowaniem. Heh.. demon z aparatem w ręku - uśmiechnął się pod nosem.

-Aj, łaskoczesz- mruknął, ale lekko się roześmiał.- Fotografia? To ciekawe, tak sądzę. Ludzie czy krajobrazy?
Prawda była taka, że Levanenn był kompletnym zerem artystycznym. Pomyślał, że demon nie mógł trafić gorzej, jeżeli o to chodzi - malowanie nie było jego mocną stroną, instrumenty go nie lubiły, a aparat był w jego dłoniach całkiem bezużyteczny.
-Wszystkie demony mają chłodne usta?- zapytał, przesuwając palcami po jego wargach.

- To różnie, zależy co mnie zachwyci, ale chyba jednak wolę robić krajobrazom. - widząc jego uśmiech na twarzy pod wpływem dotyku jedną ręką delikatnie gładził jego kark i szyję a drugą dalej łaskotał jego plecy. Zdziwił się że chłopak jeszcze go nie odepchnął i wciąż pozwalał mu siebie dotykać. - Demony dzielą się na te rozgrzane i te lodowate, nie ma u nas normy. Ja najwyraźniej jestem w tych drugich. - poczuł przyjemne mrowienie w brzuchu gdy anioł dotknął jego ust.

-Krajobrazy... cóż, nie znam się na tym, z okien widziałem tylko bloki...
Nigdy tak się nie czuł.
Czytał kiedyś o motylkach w brzuchu, w jakimś romansie dla nastolatek. On czuł trzepoczące skrzydełka w okolicach serca i nie miał bladego pojęcia, co to oznacza... modlił się w myślach, żeby to nie było coś z najważniejszym narządem w jego ciele, który do tej pory jeszcze działał bez zarzutów.
Oparł głowę o ramię demona.
-Natsu... to w porządku, jeżeli zwracam się do Ciebie po imieniu? W Japonii chyba używałeś raczej nazwiska...

- To nic, wolę gdy mówią do mnie po imieniu - pogłaskał go po głowie delikatnie mierzwiąc mu włosy. Nie przypuszczał że ma aż takie przyjemne w dotyku końcówki, mógłby bawić się nimi godzinami. Przyznał sam sobie że mimo iż anioły to jego zaciekli wrogowie, w przeciwieństwie do nich są naprawdę piękne. - Levanenn, nie chciał byś gdzieś iść? Chyba że wolisz cały dzień przesiedzieć tutaj? - spytał chcąc zabrać go w jakieś miłe i spokojne miejsce z daleka od cywilizacji by choć na chwilę wyrwać się od codziennego świata.

-Hmmm... możemy, ale znając moje szczęście, zaraz zabłądzę. Chyba zdam się na Ciebie- powiedział.- Co proponujesz?
Propozycja Natsu spodobała mu się, ale kompletnie nie wiedział, gdzie mogliby iść. Do tej pory poznał tylko ten budynek i małą cukiernię w mieście, którą mijał po drodze; mimo to czuł, że może zaufać mu w tej kwestii.
I sposób, w jaki wymawiał jego imię. To było niesamowite.