Pokój 01.

Naprzeciwko drzwi znajdują się trzy, duże okna ciągnące się od podłogi aż po sufit, wiszące na nich zasłony są z białej satyny w delikatnym szarym kolorze. Bielą jaśnieje też tapeta ozdobiona długimi, zeschłymi drzewami, obok których przelatują czarne jak noc kruki. Śnieżnobiałe łóżka obłożone baldachimem z jedwabiu stoją niemalże obok siebie oddzielone jedynie nocnym stolikiem. Po za tym gdzieś po drugie stronie znajduje się spore wielkości szafa z ciemnego drewna. Całość otacza czarno-biała aura. Są tutaj również dodatkowe drzwi prowadzące do nowocześnie urządzonej łazienki z prysznicem oraz wanną.

~ Natsu Congre ~
~ Prince Rivers ~

Wziął kilka głębokich oddechów i otworzył drzwi do pokój zaraz wchodząc do środka. Omiótł pomieszczenie wzrokiem zauważając że są dwa łóżka więc pewnie za chwilę dojdzie jego współlokator. Szczerze myślał że będzie gorzej, kolory ścian okazały się całkiem przyjemne dla oka a same meble idealnie pasowały do całej kolorystyki. Usiadł na pierwszy łóżku z brzegu i zaczął się rozpakowywać słuchając w tym samy czasie muzyki na słuchawkach by choć trochę się odprężyć.

Wszedł do pokoju. Oto nadeszła chwila prawdy.
Drzwi otworzyły się bez skrzypienia. Cóż... mógł się tego spodziewać po miejscu takim jak to.
Omiótł pomieszczenie wzrokiem. Ładnie. Nienachalnie elegancko, bez zbędnych mebli i kiczowatych ozdób. Łóżko wyglądało na miękkie i wygodne. Pomyślał, że do pełni szczęścia brakuje mu tylko dywanu - najlepiej grubego, po którym można bezszelestnie stąpać. Zawsze chciał mieć takie coś w pokoju.
Z niejaką konsternacją zauważył, że nie jest sam. Na jednym z łóżek siedział wysoki (jak czekoladę kochał, na pewno wyższy od niego - choć to nie było trudne) chłopak. Miał niezwykłe, czerwone włosy. Słuchał muzyki. Pewnie nawet nie zauważył wejścia nowego współlokatora.
Levanenn nie bardzo wiedział, co powiedzieć, więc pomachał w jego kierunku ręką (uznał, że przy odpowiedniej dozie dobrej woli można rzec, że to przyjazne) i wciągnął torby do środka.

Przyciszył na chwilę muzykę widząc że przybył jego nowy współlokator. Podniósł wyżej głowę dokładnie się jemu przyglądając i próbując wyczuć do jakie to rasy należy, niestety... nie potrafił tego ocenić więc jednak będzie zmuszony się spytać, tak z ciekawości by wiedzieć z kim ma do czynienia. - Cześć. Jestem Natsu - zsunął się z łóżka podchodząc do chłopaka i wyciągając w jego kierunku rękę. Dopiero teraz dostrzegł że ta niewielka istotka jest naprawdę niska. Cóż, w sumie za bardzo mu to nie przeszkadzało więc po prostu schylił nie co głowę by utrzymać kontakt wzrokowy.

Bang! Coś zmaterializowało mu się przed oczami. Współlokator.
Przyjął wyciągniętą rękę i cichutko powiedział:
-Levanenn- spojrzał w złote oczy chłopaka, postarał się nie patrzeć tak żałośnie, po czym dodał.- Nazywam się Levanenn. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze razem mieszkało.
Kontakty międzyludzkie nigdy nie były jego mocną stroną. Zauważył też, że czerwonowłosy jest demonem, co wprawiło go w lekki szok. Miał tylko nadzieję, że nie odczuwa szczególnej antypatii do aniołów (bądź co bądź, byli w końcu swoimi przeciwieństwami, więc by się nie zdziwił).
Dociągnął oporną torbę pod szafę, po czym wrócił po drugą. Starał się robić to bardzo cicho; co prawda, Natsu nie patrzył na niego wrogo, ale było w nim coś, co kazało mu unikać nadmiernego eksponowania swojej osoby.

Gdy chłopak uścisnął mu dłoń momentalnie wyczuł nieprzyjemną aurę unoszącą się w ogół niego. - Szlag, a jednak Anioł - mrukną pod nosem niemalże niesłyszalnie. Polubiłby każdego... Ducha, Czarodzieja, a nawet Człowieka, ale Anioł? To w końcu jego przeciwieństwo. Postanowił powstrzymać się jednak od zbędnych komentarzy i zaakceptować fakt że w jakiś sposób będą musieli polubić się choć trochę by móc ze sobą wytrzymać. - Pomóc Ci w czymś? - spytał zauważając że chłopak z trudem ciągnie za sobą walizkę, musiała być bardzo ciężka.

Odwrócił się.
-Nie trzeba- mruknął.
Powietrze stało się nagle jakby cięższe. Jak zawsze, kiedy dochodziło do konfrontacji tych dwóch ras.
Levanenn dziękował Bogu, że wychował się w tak szemranej okolicy, że dawno nauczył się, że skrzydła wcale nie są jakimś szczególnym błogosławieństwem. Zwłaszcza, że nie lubił swoich.
-Nie musisz na mnie zwracać uwagi- powiedział po chwili.
Dociągnął torbę do pierwszej i otworzył je. Usiadł przy szafie. Współlokator wciąż na niego patrzył, ale postanowił udawać, że go nie ma i po prostu przekładał starannie złożone ubrania na dolne półki. Skoro ten Natsu jest demonem, przecież nie musieli się lubić. Wystarczy, żeby się tolerowali. Chłopak pomyślał, że jeżeli nie będzie rzucał mu się pod oczy, to będzie łatwiejsze.
"Nie ma mnie, nie ma mnie, nie ma mnie".
Nagle zemdlał. Bez ostrzeżenia jego umysł wszedł na wolniejsze obroty, a ciało opadło na podłogę.

Zerwał się z łóżka nie wiedząc za bardzo co się stało i dlaczego chłopak tak nagle zemdlał.
- Levanenn, co ci jest? - ukucnął przy nim potrząsając go lekko za ramiona. Czyżby obecność demona tak bardzo go oszołomiła? Spanikował, nigdy nie był w takiej sytuacji. Podniósł mu wyżej głowę sprawdzając czy oddycha. - Obudź się ! - jego głos dygotał, a ręce drżały z przerażenia.

Kiedy się obudził, poczuł niebezpieczną bliskość czegoś, co wyraźnie kłóciło się z jego aurą. Blisko. Za blisko.
O wiele za blisko jak na kogoś, kogo znał od kilku minut. Dłonie na jego ramionach wydawały się śliskie, nie znał tego dotyku.
"No tak", pomyślał. "Musiałem odpłynąć akurat przy pierwszej możliwej okazji. Brawo, Levanenn. Świetny jesteś."
-Przepraszam- powiedział.- Jestem narkoleptykiem. Zasypiam... no, powiedzmy, że po prostu czasami zasypiam, kiedy nie mam na to ochoty- wyjaśnił cicho.- Musiałem Ci sprawić kłopot. Przepraszam. Pójdę do łazienki.
Wstał powoli, nie patrząc na demona. Nie wierzył za bardzo w to, żeby go szczególnie przestraszył (znał demony, dla których jeden anioł mniej nie byłby wcale smutnym faktem), a raczej tamten nie chciał tak zaczynać znajomości... cóż, on też nie życzył sobie mdleć w takiej chwili. Wzruszył przepraszająco ramionami.
-Gdybym... wiesz, zasnął kiedyś... nie musisz się martwić. Po prostu zostaw mnie tam, gdzie leżę, ok?
Nie czekając na odpowiedź, wszedł do łazienki. Była bardzo ładnie urządzona.
Umył ręce i twarz lodowatą wodą. Ręcznik był szorstki, co przywodziło niemiłe skojarzenie, że pościel też taka będzie.
-Słodko, Levanenn- westchnął.- Po prostu przebiłeś sam siebie, pieprzony narkoleptyku. Było brać rozdwojenie jaźni, to byś chociaż miał towarzystwo...

- Tam gdzie leżysz? Chyba sobie żartujesz? - westchnął głęboko odprowadzając chłopak wzrokiem gdy ten skierował się w stronę łazienki. Wrócił z powrotem na swoje łóżko rozkładając się na nim wygodnie. Serce jeszcze nadal biło mu zdecydowanie zbyt szybko. Wiem, w ogóle nie przypomniał demona. Jakże niby mógł tak łatwo wyprowadzić się z równowagi i spanikować? Potrząsną mocniej głową zaciskając zęby. Nienawidził tego, nienawidził że przez to kim jest wszyscy traktują go inaczej. Myślą że jest wielkim demonem, mordercą bez najmniejszych uczuć, który zabiłby każdą najmniejszą istotę bez jakiejkolwiek litości. Wyjął z torby paczkę papierosów i zapalił podchodząc do okna. - To będzie naprawdę ciężka znajomość.. - wybełkotał sam do siebie półgłosem.

Levanenn cichutko wymknął się z łazienki. Współlokator stał przy oknie i palił papierosy.
Chłopak lubił zapach dymu. Jak w jego "domu", tyle, że tam palono byle co, byle jak, żeby tylko nikt nie przyłapał.
Zrezygnował z dalszego rozpakowywania się. Wepchnął obie torby do szafy i zadowolony z siebie, zamknął ją. Nie czuł na sobie niczyjego wzroku. Doskonale wiedział o tym, że zachowuje się jak dziecko, ale to nie była wina Natsu, że na siebie trafili. Próbował utopić w sobie antypatię. Przecież to mógł być miły, sympatyczny demon.
Miał wyrzuty sumienia z powodu miny chłopaka.
-Wychodzę- poinformował.
Poszedł do biblioteki.

Nawet na niego nie spojrzał, z trudem mu to przyszło, ale nie spojrzał. Dlaczego z trudem? Bo wnioskując po wyglądzie, brunet wydawał się być słodką, miłą osobą tryskającą radością. Skoro wyszło jak wyszło to chłopak jeszcze bardziej postanowił zacisnąć ich znajomość do " Cześć, Do Widzenia, Dobranoc." Kto jak kto, ale on narzucać się innym nie będzie, a już miał głupią nadzieję że przynajmniej choć trochę rozpracuje jego charakter by potem to jakoś wykorzystać. Zgasił peta o framugę okna i z powrotem wrócił na swoje łóżko. Leżał tak przez kilka minut oglądając sufit, dla jego oka był zdecydowanie zbyt biały. W końcu sięgną ręką do stolika nocnego biorąc z niego szkicownik i ołówek. Usiadł wygodnie po turecku, plecami oparł się o ścianę i zaczął rysować kompletnie ignorując wszystko co w ogół niego się działo.

Wszedł do pokoju. Nie wiedział, czy powinien jakoś zaznaczyć swoją obecność.
-Kupiłem muffinki i ciastka i babeczki i... nie wiem co, ale może chcesz trochę...oh- zorientował się, że współlokator go nie słucha, pogrążony w swoim świecie.
Podszedł na palcach do łóżka demona, ale nie zaglądał mu przez ramię. Wiedział, że to niekoniecznie dobry pomysł, kiedy już postanowił poprawić ich stosunki (i wyrzucić z pamięci okropną scenę z jakiejś książki, w której anielica została sprzedana do demoniego zamtuzu); nie chciał wchodzić z butami w jego prywatność.
W zamian pomachał mu torbą ze słodyczami przed nosem. To musiało zwrócić jego uwagę.

Oderwał się od rysunku dostrzegając przed sobą torbę słodkość. Czy ja mam już do reszty zwidy? Lekko zdezorientowany odwrócił głowę widząc obok łóżka swojego współlokatora. - Hm ? - otworzył szerzej oczy lekko jeszcze otumaniony swoimi myślami. Nie spodziewał się że z godziny na godzinę chłopak stojący teraz przed nim zacznie w taki oto sposób rozmowę. - Mówiłeś coś wcześniej ? Nie słuchałem .. - odłożył szkicownik na bok przyglądając mu się.

-Nie chciałem przeszkadzać- powiedział.- Pytam się tylko, czy nie masz ochoty na coś słodkiego... o.
Sam zdziwił się tym, że udało mu się wypowiedzieć zupełnie neutralne zdanie takiej długości. Rozważył w myślach wszystkie "za" i "przeciw", ale w końcu nie znalazł nic złego w propozycji wspólnego opychania się kremem, czekoladą i śladową ilością kruchego ciasta.
"Chyba, że pomyśli, że chcę go otruć".
Natsu przyglądał mu się - w jego opinii - dość dziwnie. Niezręczna cisza zaczęła trochę go przerażać, sięgnął więc do torby i wyjął z niej muffinkę. Miała biały lukier i małą, cukrową różyczkę.
"Jeżeli nawet On jest jakimś nietypowym demonem, a musi nim być, skoro nie leżę martwy, to ja zapewne jestem w jego oczach wypisz-wymaluj, klasycznym aniołem..."
-Mhm...?- podsunął w jego stronę pudełko.
I modlił się w myślach do boga (postanowił jednak założyć, że jakiś istnieje), żeby nie okazało się, że Natsu nie lubi ciastek.

Zawahał się przez chwilę zastanawiając czy anioł nie chce przypadkiem dać mu czegoś niedobrego. Po krótkim namyśle stwierdził jednak że może później tego żałować, ale postanowił zaufać temu jego zdaniem, niewinnemu chłopakowi. Niewinnemu.. czy takie właśnie nie są wszystkie anioły? Nie powiem.. kręciło go to. - Dzięki - wziął od niego ciasto od razu próbując. Okazało się nadzwyczaj dobre więc wziął kolejny kęs. - Mogę wiedzieć ile ty w ogóle masz lat ? - spytał chcąc jakoś rozwinąć tą rozmowę.

-Szesnaście- powiedział zgodnie z prawdą.
To nie był czas na to, aby zawyżać swój wiek. Wiedział, że w porównaniu z demonem musi być bachorkiem, który ledwie co nauczył się latać, i właśnie beznadziejnie paprze się czekoladą. Czuł, że i tak wygląda na mniej, więc postanowił być szczery.

- Tak podejrzewałem, młodo wyglądasz - skończył jeść ciastko i położył się na łóżku wciąż na niego zerkając. Szczerze mówiąc spodziewał się najgorszego, a tu proszę jak miło się zaczyna. Dobra, może nie miło, ale przynajmniej nie mają zamiaru pozabijać siebie na wzajem... w najbliższym czasie.

-Chyba tak- zgodził się bez przekonania.
Było mu trochę głupio, że ciągle tylko on sięga po słodycze (jeszcze ten chłopak pomyśli sobie, że jest nienormalny), ale skoro i tak był upaprany kilkoma rodzajami czekolady, nie miał nic przeciwko, aby dodać do swoich policzków krem i posypkę.
-A ty? Nie wyglądasz na tak młodego...- zauważył, że to dziwnie zabrzmiało.- Nie, żebyś był stary... ale... no, nie ważne. Trenujesz coś?

Rzeczywiście, aż taki młody nie był - Od dziecka trenuję szermierkę - postanowił podzielić się tą informacją z chłopakiem. W końcu niby czemu miałby ją ukrywać? Doczołgał się do szafki i wziął z niej paczkę chusteczek rzucając je chłopakowi - Trzymaj, trochę się ubrudziłeś - popatrzył na niego śmiejąc się pod nosem. Wyglądał zabawnie z tą czekoladą na całej twarzy.

-A... dzięki.
Wytarł się, myśląc, że chyba dość głęboko zakopali topór wojenny. Na widok rozbawienia w oczach Natsu postanowił, że na dzisiaj koniec z czekoladą. Stanowczo odsunął od siebie resztę słodyczy.
-Ćwiczysz szermierkę? Dobrze wiedzieć, że przynajmniej jedna osoba w tym pokoju do czegoś się nadaje- westchnął.- Artystyczną czy użytkową?

- Zdecydowanie bardziej artystyczną - oparł się o ścianę przeciągając lekko i stwierdzając że chyba powoli, nareszcie znaleźli wspólny język, przynajmniej na tyle żeby się dogadać. Anioły jak Anioły, ale ten tutaj sprawiał całkiem inne wrażenia, było coś w nim odmiennego, nie tryskał tą dozą szczęścia co inne. - Czekaj, zaraz... jak to tylko jeden z nas do czegoś się nadaje? Ty też na pewno masz jakieś zainteresowania, w których jesteś dobry - spojrzał na niego kątem oka.

-Ja? Ja się nadaje do spania- stwierdził chłopak cicho, ale stanowczo.
Tak, to była jego mocna strona. Pomyślał jednak, że to zabrzmiało niemiło, jakby odpowiedział byle co, żeby ciągnąć rozmowę, a tak nie było. Poprawił się:
-Trochę umiem gotować. I piec. Ale tylko proste rzeczy- powiedział.- Miałem na myśli to, że ja i samoobrona... nie, w ogóle, ja i aktywność fizyczna... kiedy próbowałem nauczyć się pływać, prawie się utopiłem. Uh.

- To dobrze się składa, ja nawet wody na herbatę nie potrafię zagotować - wymamrotał przyznając się że kucharz to z niego marny dlatego od dobrych kilku lat żył na barowym jedzeniu dzień w dzień ciągając się po barach. - A co do samoobrony to myślę że mogłaby Ci się przydać, w razie gdyby nawet jakiś pedofil chciał Cię zaatakować - przyglądając mu się bardziej jego spojrzenie nagle złagodniało, wyglądał bardziej na uspokojonego. - Mógłbym nauczyć Cię kilku prostych chwytów...

Podstawowe chwyty.
Oczami wyobraźni widział, jak leży na podłodze z połamanymi żebrami.
-Nie chciałbym sprawiać Ci problemu- mruknął.
Nie nadawał się do takich rzeczy, ale pomyślał, że tutaj to może się przydać. Jest sam, w obcym miejscu, a żołnierze w ortalionie już nie obronią swojej maskotki (szczerze mówiąc, tylko dzięki protekcji łysawych Obrońców Ojczyzny nie leżał dwa metry pod ziemią na jakimś cmentarzu).
-Chociaż... w sumie... dobra.