Pokój 01.

- Levanenn? W porządku? Mam wyłączyć? - spytał dla pewności i ściszył nieco głos zauważając że chłopak siedział teraz tuż pośrodku jego nóg. Uśmiechnął się pod nosem zadowolony z siebie i objął go w pasie przysuwając jeszcze bliżej. Najwidoczniej jego małe marzenie się spełniło.

Nie- powiedział.- Oglądajmy do końca.
Tak naprawdę w chwili, gdy to mówił, już żałował swoich słów.
"Jesteś głupiutki, drogi ja. Sam tego chciałeś"
Mimo wszystko, bardzo bliskie towarzystwo demona działało na niego w jakiś sposób uspokajająco. Czuł się bezpiecznie (mimo, że wredny rozsądek przypominał mu, jakiej rasy jest jego "bezpieczeństwo").

Film skończył się nadzwyczaj szybko i zaczęły pojawiać się napisy końcowe. Poczuł jak zsuwają się z niego bokserki więc odsunął się kawałek od chłopak wycinając się i naciągając je sobie z powrotem. Oparł głowę o jego ramię odsuwając od nich laptopa i zastanawiając się co teraz mógłby lub nawet mogliby porobić.

Nareszcie. Napisy końcowe. Białe na czarnym tle.
Odetchnął z ulgą. Musiał przyznać, że w trakcie seansu wszystko wydawało się straszniejsze. Teraz wszystkie nadnaturalne przypadki były raczej zabawne. Ale jednak niepokojące.
Klął się za do w duchu, ale był jednym z tych paranoików, którzy sprawdzają, czy w szafie nie ma seryjnego mordercy i nie zasną spokojnie, gdy wyobrażą sobie zombie za zasłonką.
Odwrócił się do chłopaka.
-To co teraz robimy?- zapytał, zarzucając mu ręce na szyję.

- Pojęcia nie mam, wiem jedynie że z łóżka się nie ruszam - objął go w pasie przeciągle ziewając. Narzuciła mu się jedna myśl, ale szybko jej się pozbył czując że jego ciało od tego przytulania domaga się więcej, a rozum powoli zaczyna szwankować. " Uspokój się Natsu, przecież nie chcesz mu nic złego zrobić " powtarzał sobie w myślach biorąc coraz większy oddech.

-W takim razie ja też- uśmiechnął się.
Rozejrzał się.
-Ale tutaj... uhm... możemy zagrać w kamień-papier-nożyce- powiedział.- Albo... nie wiem. Masz jakieś gry?
Wskazał na laptop. Nie miał pojęcia, co konstruktywnego można robić w łóżku, oprócz spania. Albo raczej miał, ale były to pomysły skrajnie nieracjonalne.

- Mam, tyle że to będzie trochę nudne.. - z głowy nagle wyleciały mu wszystkie pomysły co mogliby robić. Zszedł na chwilę z łóżka i stanął pod oknem przyglądając się przechodnim istotom. - Chyba jednak trzeba gdzieś iść, tu nie mamy co robić.. - westchnął spoglądając na chłopaka.

-Może park?- zaproponował.
Na kino nie miał ochoty, kto wie, co było w repertuarze? Po dzisiejszym poranku miał dość wrażeń.
Podszedł do demona i również wychylił się przez okno.
-Obiecuję, że tym razem nie ucieknę do leków- powiedział.

- Przed lekami nie da się uciec, bierzesz... bo musisz. One są już cząstką Ciebie - mówił to jak gdyby wiedział co chłopak czuje, tak naprawdę domyślał się jakie to musi być dla niego uciążliwe. Oderwał się od okna i podszedł do szafy. Po krótkim zastanowieniu się w co ma się ubrać, wziął ciuchy do ręki i stanął pod łazienką. -Idziesz pierwszy czy ja mam?

-Możesz iść- powiedział.
Uznał, że w tym czasie będzie mógł sprawdzić wiadomości na swoim laptopie. Oby tylko było tutaj WiFi...
Gdy jego współlokator zniknął w łazience, podłączył laptop do gniazdka (pewnie już się rozładował) i włączył go. Złamanie hasła sieci akademiku było dla niego proste, więc już po chwili miał połączenie.
-Rany, jak kryminalista- uśmiechnął się pod nosem.
W uszy zakuł go głośny dźwięk. Z przerażeniem wyciszył głośność i spojrzał na wiadomości, które musiały przyjść wczoraj i dzisiaj rano. Wszystkie od jednej osoby, jego ciotki. Trzydzieści osiem.
Przejrzał je beznamiętnie.
"Żyję. Biorę leki. Nic mnie nie boli. Jem regularnie. Ładny pokój. Nikt mnie nie porwał. Naprawdę. "
Odpisał, mając nadzieję, że to nie wywoła kolejnej fali wiadomości. Do jednej był nawet dołączony krótki filmik, na którym ciotka i jej koty pozdrawiały go z salonu.

Wszedł do łazienki i zdjął z siebie piżamę wrzucając ją do prania. Pokręcił się chwilę przed lustrem, jak to zawsze miewał podziwiając swój tatuaż na ramieniu i zachwycając się sobą do granic możliwości. W końcu nałożył na siebie czarne, mocno opięte rurki, białą koszulkę a na nią ciemną kamizelkę. Otworzył jeszcze na chwilę okno i zapalił papierosa by później nie dusił go głód. Umył zęby, tym razem miętową pastą stwierdzając że po truskawkowej bierze go na mdłości i wyszedł. - Już wolna - rzucił do chłopaka poprawiając jeszcze włosy.

-Aha- skinął głową, podnosząc się (położył laptop bezpośrednio na podłodze).
Zauważył, że demon ma dobry gust, a już na pewno lepsze ciało od niego. Zwyczajne, na pozór niedbale dobrane ubrania świetnie na nim leżały.
Wziął z szafy jakieś ubrania, zupełnie na chybił-trafił.
W łazience przebrał się w luźne spodnie, dwa rozmiary za duże, koszulkę z głupim napisem ("I lost my heart in Tokyo"), która również nie była zbyt przylegająca i polarową bluzę. "Obraz nędzy i rozpaczy", pomyślał.
Rozczesał włosy, umył zęby i dłonie. Zauważył na nadgarstku świeże rozcięcie, które musiał zaliczyć dziś rano - nakleił na nie plaster.
Przybrał jeden z miłych wyrazów twarzy i wrócił do pokoju.

Demon rzadko kiedy zwracał uwagę na czyjś wygląd, bardziej liczył mu się swój. Brzmi to trochę samolubnie, ale dla niego ważniejsze było jak sam wygląda. - Idziemy ? - zerknął na chłopaka skupiając swój wzrok na jego oczach i podszedł wolnym krokiem do drzwi.

-Aha- skinął głową.
Wyglądali razem jak sierota przy modelu. No cóż...
Otworzył drzwi i wyszli.

Gdy tylko weszli, rzucił się na łóżko. Leżał na brzuchu.
-Nigdy nie myślałem, że spacery mogą być tak męczące...
Było dość wcześnie, ale czuł, jakby był już wieczór. Dawno nie chodził tak długo po mieście.

Postawił klatkę obok nocnej szafki i spojrzał na chłopaka kucając przy nim i opierając się łokciami o jego łóżko.
- Nie jesteś przyzwyczajony, a właśnie... nie masz przypadkiem wziąć leków? - pogłaskał go po głowie. Martwił się o niego więc na wszelki wypadek wolał przypomnieć, chociaż on sam pewnie wie kiedy ma brać.

-Tylko wieczorem- pokręcił głową.- A z resztą... wiesz, nie musisz się tak o mnie martwić- powiedział cicho.- Nie ma takiej potrzeby.
To nie tak, że czuł się jak dziecko. W końcu przez szesnaście lat życia stale przypominano mu o tym, że godzina "X" to rzecz święta i leki trzeba brać. Czuł jednak, że to musi być problematyczne dla innych.
Postanowił zmienić temat.
-Ładna jaszczurka. Długo ją masz?- zapytał.

- Od dobrych sześć lat... - zdecydowanie za dużo się uśmiechał, jego twarz od pewnego czasu była przepełniona radością, co u demona było niestety mało spotykane. Przypomniał sobie gdy jako dupek dostał na urodziny tą oto Agamę Błotną. Brzydził się jej połyskujących, zielonych łusek, małych łapek zakończonych ostrymi pazurami, długiego ogona i rozdwojonego języka. Robił wszystko byle tylko jej się pozbyć do czasu aż ta jaszczurka nie obdarzyła go największym wsparciem gdy uciekł z domu. - Zwierzęta są jak ludzie... czują, tęsknią i walczą by bronić siebie i swoich bliskich... - zamyślił się lekko wpatrując się z gada, który był teraz na jego dłoni. - Chcesz potrzymać?

-Pewnie mnie ugryzie- powiedział, kręcąc głową.- Żeby Cię chronić. Wolę nie ryzykować.
Nie chciał mówić, że boi się zwierząt i dokładać kolejny koralik do łańcuszka wad, jaki znał jego współlokator. Byli jak ogień i woda, naprawdę.
Wierzył jednak na słowo, że zwierzęta są jak ludzie. Jaszczurka przechadzała się po ręce demona, jakby nie chciała go puszczać. To było dość zaskakujące.

- Nie ugryzie Cię jeżeli nie będziesz okazywać strachu, jaszczurki nie lubią gdy ktoś się boi - wytłumaczył i wziął jego dłoń przekładając gada do jego ręki i przez chwilę trzymając jego nadgarstek by się nie wystraszył. Tatse pokręcił się na jego ręce również najwyraźniej lekko wystraszony i powoli zaczął przemieszczać po bluzie chłopaka. - Uważaj, potrafi być naprawdę szybki gdy przyjdzie mu na to ochota.

Śliskie łuski. Małe oczka, patrzące na niego uważnie. Ze strachem.
Uważać? Nie mógł się ruszyć. Fakt, że zwierzę bało się go pewnie tak samo, jak on, nie był pocieszający - gad przynajmniej nie był sparaliżowany przerażeniem.
-Śli...śliczny- powiedział niepewnie.
Mimo, że dotyk Tatse tłumiła bluza, był niepokojąco obcy.
"Nie okazuj strachu", powtórzył sobie.
Miał głęboką nadzieję, że zwierzę nie jest jadowite. Nigdy nie słyszał o jadowitych, hodowlanych jaszczurkach, ale to nie znaczyło, że nie istniały, prawda? Postarał się opanować. "To tylko jaszczurka. Jest bardzo ładna i przyjazna, prawda, mała jaszczurko?"

Jaszczurka momentalnie przyspieszyła wspinaczkę po jego bluzie i wślizgnęła się pod koszulkę chłopaka. -Zapomniałem Ci powiedzieć że Tatse uwielbia wchodzić pod koszulki osób, które polubił - powiedział przysuwając się do niego i próbując uspokoić. Na szczęście ten gad nie był jadowity, umiał jedynie ugryźć gdy czuł się zagrożony. -Wybacz że wcześniej Cię o tym nie poinformowałem i ... chyba będziesz musiał zdjąć tą koszulkę bym go złapał. - dalszy ciąg zdania powiedział już mniej pewniej, zrobiło mu się nieco głupio.

Zimne ciałko gada łaskotało go na klatce piersiowej. Przerażenie przybrało formę paniki. Nie wiedział, czy to dużo lepsze niż wcześniejszy paraliż.
-Zdjąć... koszulkę?
Pomyślał, że to będzie żenujące. Przecież wyglądał jak siedem nieszczęść. Żebra... same żebra nie były najgorsze. Gdyby nie te siniaki, których miał pełno, może i by się nie zawahał. Ale przecież miał fioletowe "kwiatki" jak ofiara przemocy domowej.
Ale kiedy jaszczurka postawiła śliską łapkę na jego brzuchu, ostrożnie rozebrał się.
"Patrzy. Na pewno myśli... nie wiem, ale na pewno coś myśli. Rany. Patrzy."

Przyglądał się jemu czując jak jego krew zaczyna szybkiej krążyć, a serce momentalnie przyspiesza bicie. Dla niego to ciało był piękne. Z trudem opanowywał się by na niego nie rzucić, nie dotknąć jego klatki piersiowej, nie pocałować w usta, nie wtulić w swoje ramiona. Zabrał od niego jaszczurkę i wsadził do klatki wcześniej dając mu do zrozumienia że tak nie wolno. Gad najwyraźniej zrozumiał, bo od razu zniknął gdzieś za korą drzewa.
- Już możesz ... możesz się ubrać - oparł się o parapet biorąc kilka większych oddechów i próbując zapanować nad swoimi emocjami.

-Uhm...
Z powrotem założył ubrania. Czuł się pewniej, kiedy dwie warstwy materiału przykrywały... to coś, co nazywano ciałem, w jego przypadku jednak lepiej byłoby użyć określenia: szkielet i trochę skóry.
Podszedł do współlokatora. Wychylił się przez okno tuż obok niego.
-O czym myślisz?- zapytał, jednak szybko się zreflektował.- To znaczy... nic.
Nie chciał wchodzić z butami w jego prywatność.