Pokój 01.

- Nie będzie bolało - sam dokładnie nie wiedział, dlaczego mu to mówi. Być może wolał go ostrzec że nie ma zamiaru nic mu zrobić. Po mimo tego uśmiechnął się szerzej z radością w oczach że się zgodził. Zawsze w jakimś stopniu zabija to nudę i przy okazji czegoś uczy. Zeskoczył z łóżka szybkim ruchem łapiąc go za nadgarstek i unieruchamiając obok siebie. Chłopak stał teraz oparty o jego tors, jedną rękę miał podwiniętą przy głowie i szczelnie zatrzymaną, a drugą za plecami również mocno zaciśniętą tak że nie mógł się wyrwać.
- Bardzo łatwo można kogoś zaskoczyć.

"Rany, jemu to nawet nie sprawiło problemu."
Pozycja, w jakiej się znalazł, była dość niewygodna, przynajmniej dla niego. Rzeczywiście. Nie bolało. Ręce, które go trzymały, nie były ani trochę brutalne. Raczej... stanowcze.
-Ciekawa rzecz- zauważył.- Ale raczej bym tego nie powtórzył.

- Nie mów nie dopóki nie spróbujesz - rozluźnił go powoli puszczając i odwrócił w swoją stronę. Nie był jakiś wielkim mistrzem samoobrony czy sztuk walki, ale życie zmusiło go do tego by czegoś się nauczył. -Najważniejsza jest szybkość, tak by zaskoczyć drugą osobę. Nie możesz dać po sobie poznać że chodź na chwilę się boisz - wziął jego dłoń pokazując jak powinien łapać nadgarstek, a potem dokładnie, powoli, po kolei wykonywać każdy ruch. Sprawiało to tylko skomplikowaną rzecz lecz po dłuższym czasie okazała się całkiem do przyswojenia - Możesz wypróbować to nam mnie.

Zabawne. To wszystko było dla niego dość nowe - ciotka, znajomi - wszyscy obchodzili się z nim jak z porcelanową filiżanką.
-Ok...- zgodził się bez entuzjazmu.
Znał swoje możliwości, i nie przeliczył się; mimo, że wszystko wyglądało dość prosto, teoria okazała się całkiem różna od praktyki. Demon był cierpliwym nauczycielem, ale Levanenn i tak pokręcił coś po drodze.
-Nie, to bez sensu- powiedział, gdy po raz trzeci zamiast Natsu unieruchomił siebie.
Westchnął i usiadł na łóżku. Odchylił się lekko, żeby opaść na poduszki; były naprawdę miękkie.

Spojrzał na niego kręcąc przecząco głową - Przykro mi, ale tak łatwo nie pozwolę Ci się poddać - stał nad nim uśmiechając się podejrzliwie i z entuzjazmem. Jeżeli już się napalił żeby go uczyć to tak łatwo nie odpuści za nim mu tego nie pokarze. Chodźmy miał minąć cały dzień. - Radziłbym Ci w tej chwili wstać.

-Zaraz- mruknął.
Łóżko było cudownie miękkie, choć pościel nieco zbyt chłodna. Coś w głosie współlokatora mówiło mu, że powinien wstać, nie zrobił tego. Przymknął oczy, żeby uciec od rażącej bieli sufitu.

Patrzył na niego coraz szerzej się uśmiechając. Wyglądał naprawdę uroczo leżąc tak pośrodku białego puchu i przymrużając oczy. Do głowy w pewnej chwili przyszedł mu niebanalny pomysł jak mógłby go ożywić, lecz od razu skarcił siebie w myślach. Przykucnął na łóżku obok niego gwałtownie chwytając go za rękę i wbijając palce pomiędzy jego kciukiem a wskazującym. Jeden z najczulszych ludzkich punktów, powinno go to choć trochę zaboleć.

Jęk bólu rozległ się w całym pokoju, a słychać go było pewnie i na korytarzu.
-Auć- syknął Levanenn.
Usiadł i spojrzał na współlokatora z wyrzutem. Dziwne. Wcześniej nie miał tak niewyraźnych rysów...
Otarł oczy rękawem, który i tak był za długi, a widoczność wzrosła wprost proporcjonalnie do poziomu wilgotności materiału.
-Co ty robisz?- zapytał.
Podniósł obie dłonie do oczu, żeby znaleźć jakieś różnice po tym niespodziewanym "ataku", ale nie zauważył nic szczególnego. Złożył obie piąstki razem.
Miał niezwykle niski próg odporności na ból.

Nie sądził że aż tak bardzo go zaboli, chciał jedynie tylko trochę się z nim podroczyć. Widać wizja małego, uroczego chłopczyka okazała się trafna choć w połowie. Może nie był aż tak mały, ale na tyle uroczy że demonowi ugięły się pod nim polana i co dziwne, zrobiło mu się głupio że użył na nim tego chwytu - Aż tak bolało? - spytał jeszcze z niedowierzaniem drapiąc się w tył głowy. - Nie chciałem Ci.. ten... no... czegoś zrobić - język zaczął mu się plątać jeszcze bardziej, zdecydowanie za dużo uprzejmości jak na dzień dzisiejszy.

-Trochę- powiedział.- Ale bywało gorzej.
Wsunął dłonie w rękawy, przez co zrobiło mu się trochę cieplej. Nie, żeby w pokoju było zimno, ale...
-Nie miej wyrzutów sumienia, mnie wszystko boli- zamachał gwałtownie rękoma (a właściwie rękawami), gdy uświadomił sobie, że demon mógł poczuć się niezręcznie.- To nic, naprawdę. Dzień bez kontuzji to dzień stracony.
Spojrzał na niego najprzyjaźniejszym i najbardziej wesołym wzrokiem, na jaki go było stać. Uśmiechnął się leciutko.

Westchnął z ulgą że nie zrobił mu nic poważniejszego i nie gniewa się za to na niego. Dziwnie się czuł będą dla niego w swój sposób miły, dawno do nikogo tak przyjacielsko się nie zwracał. - Chyba jednak odpuścimy sobie na razie tą lekcję samoobrony, kiepski ze mnie nauczyciel - opuścił jedną nogę na ziemię a drugą zgiął opierając się na niej. - Nie jesteś głodny? Moglibyśmy coś zjeść w stołówce. O i właśnie ! Nauczysz mnie jak włącza się wodę na herbatę! - uśmiechnął się do niego próbując go jakoś rozweselić.

-Kiepskim?- zdziwił się.- Przynajmniej znam jeszcze jedno miejsce mojego ciała, które podda się bez walki- powiedział wesoło.
Wstał i zwrócił się do współlokatora:
-No to chodźmy... ale bez niespodzianek, ok?- upewnił się.- Bo Cię obleję gorącą wodą.

- Phi ! - nadymał policzki jak małe dziecko i skrzyżował ręce na klatce piersiowej udając obrażonego. Podniósł się z łóżka i otworzył drzwi na oścież wciąż trzymając za klamkę. - Proszę przodem - ukłonił się w jego stronę jak gdyby był jego panem i pomachał ręką by szedł pierwszy. Oczywiście nie mógł powstrzymać się również od śmiechów.

Levanenn nieco speszył się tym nagłym otwarciem drzwi, ale stwierdził, że dzisiaj nic już go nie zaskoczy, i z dumną miną przeszedł przez próg. Skierował się w stronę jadalni.

Wszedł do pokoju uśmiechając się lekko do anioła gdy ten otworzył mu drzwi. Postawił tace na stoliku i usiadł na swoim łóżko biorą jedną kanapkę do ręki. - Tak się zastanawiam jak wyglądasz ze skrzydłami.. - ugryzł kawałek wciąż patrząc na niego.

Chłopak również wziął jedną kanapkę.
-Trochę głupio- westchnął.- Nie lubię ich. Są takie... no... zresztą, sam zobacz.
Przymknął oczy, a po chwili otoczyły go białe, puszyste skrzydła. Były szarawe na krańcach. Postarał się zrobić jak najmniej skrzywioną minę; rzadko kiedy wystawiał te dodatkowe kończyny, więc nie był przyzwyczajony do ich ciężaru.
Demonstracyjnie zatrzepotał. Miękkie, puchowe pióra niemal bezszelestnie uderzyły w powietrze.
-Takie...- nie wiedział, jak to określić, więc zajął się kanapką.

Patrzył na niego z iskrami w oczach. Nigdy nie przyglądał zbyt dużej uwagi na to kto ma jakie skrzydła, ale te od razu mu się spodobałby. Było coś w nich niezwykłego, tak że nie potrafił oderwać od nich oczu. Delikatne, puszyste przy których chłopak jeszcze bardziej wyglądał niewinnie i uroczo. Wyciągnął w jego kierunku dłoń i delikatnie przejechał opuszkami palców po kilku piórach. Miękkie i przyjemne w dotyku, zupełne przeciwieństwo jego. - Są piękne.. - powiedział lekko melancholijnym głosem przez który potem zaczął kaszleć udając że wcale się nie rozmarzył.

Zdziwił się.
Różnie o nich myślał. Bezużyteczne. Głupiutkie. Ciężkie. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że są... piękne? Pomyślał, że piękne muszą być skrzydła demona. Na pewno nie były tak słabe jak jego własne.
Ale jeszcze dziwniejsze było to, że demon zaczął kaszleć. Levanenn nie miał pojęcia, co może być tego przyczyną.
-Coś się stało?- zapytał.

- Nie, nie .. zachrypłem się lekko - odpowiedział dostosowując swój głos do normalnej barwy. Nie mógł dać po sobie poznać że się rozczulił. Chłopak działał zdecydowanie na niego zbyt przyciągająco. Zacisnął dłonie na kołdrze powstrzymując się od zrobienia czegoś głupiego. - Podobają mi się, naprawdę.

Nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Podejrzewał, że coś w jego skrzydłach musi działać Natsu na nerwy, bo zauważył, że zbielały mu kostki palców. Zastanawiał się, czy ich nie schować.
Pewnie mówił o tym, że są piękne, tylko po to, żeby go nie urazić.
Zamaskował smutek zainteresowanym, uprzejmym wyrazem twarzy.
-A twoje? Pewnie są czerwone albo czarne? Gdzieś czytałem, że demony mają takie skrzydła...

- Czarne, ale nie lubię ich. Moim zdaniem są strasznie uciążliwie, zawsze gdzieś nimi zaczepię czy coś. - opadł na swoje łóżko wzdychając i wpatrując się w sufit. - Hm.. chyba powoli zaczynamy się dogadywać - powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy.

-Na to wygląda- zgodził się.
Schował skrzydła i zaczął spacerować po pokoju. Pomyślał o tym, że jeszcze do końca się nie rozpakował, i postanowił to dokończyć. Otworzył szafę,żeby przełożyć wszystkie rzeczy na półki.
-Jeżeli mogę zapytać... skąd pochodzisz?- odezwał się, nadal siedząc tyłem do niego.

- Fukuoka, to w Japonii. - wytłumaczył dla pewności by chłopak skojarzył. Mimo swojego pochodzenia nie przypominał prawowitego Japończyka, był za wysoki i miał nieco inne rysy twarz. Być może dla tego że w jego krwi była również domieszka Francuza. - A ty? - spytał przewracając się na brzuch.

-Z Japonii? Rany, nie wyglądasz...- powiedział.- Japonia...
Westchnął i odwrócił się, aby mu się przyjrzeć. Nigdy nie powiedziałby, że to Azjata - a w każdym razie, nie stuprocentowy.
-Daleko ode mnie. Urodziłem i wychowałem się w Warszawie... to takie miasto w Polsce- powiedział, ale zorientował się, że to pewnie nic mu nie mówi.- Kraj pomiędzy Niemcami a Rosją.
Gdy wyjmował ubrania, każde ponownie składał w kostkę. Szafa była ogromna. Miejsce, które było przeznaczone na jego rzeczy, pomieściłoby ich drugie tyle.
Tutaj mógł przynajmniej bezkarnie położyć książki na ubraniach, czego ciotka zabraniała mu w domu.
Gdy wyjmował z torby jedną z książek opisujących dawny pokój między rasami, coś przyszło mu do głowy.
-Słyszałem, że w Japonii wojna jest straszna- powiedział cicho.- Dużo gorsza niż gdziekolwiek w Europie...

- Wiem że nie podobny, w moich żyłach płynie krew francuska. Je suis français - zaśmiał się cicho i podniósł się z łóżka. Wyciągnął z kieszeni od bluzy paczkę papierosów i staną pod oknem uchylając je lekko. Zapalił po chwili wypuszczając dym z ust na zewnątrz. - Racja, strasznie spięli się tam demony i duchami, dlatego opuściłem tamto miejsce jak najszybciej. Wojna wojną, ale ja zabijać dla przyjemności nie mam zamiaru, chyba że ktoś mi się nawinie... wtedy owszem - spojrzał na chłopaka podnosząc głowę lekko do góry i prostując kark.