Pokój 03.

odzwyczaił się od komplementów czy jakichkolwiek pozytywnych myśli wypowiedzianych na jego temat i poczuł się trochę zakłopotany. - Emm.. dzięki - odpowiedział drapiąc się z tyłu głowy by to ukryć. Miał nadzieję, że w tym miejscu pozna więcej ludzi podobnych do Shin'a i jego "izolacja" się skończy, ale na to potrzeba czasu. Usiadł na brzegu łóżka i położył się w jego poprzek wpatrując się w sufit.

- Chyba pójdę się rozespać pod prysznicem - powiedział po czym poszedł do łazienki, zdjął ubrania i znów wszedł pod prysznic, lecz tym razem odkręcił zimną wodę w taki sposób łatwiej mu się rozbudzić. Nie trwało to zbyt długo zaraz zakręcił kurek. Pech chciał, że wychodząc z kabiny poślizgnął się i z impetem upadł na podłogę, a huk rozniósł się po całej łazience.

Kiedy usłyszał huk natychmiast poderwał się z miejsca, podbiegł do łazienki i zapukał do drzwi, kiedy nie doczekał się odpowiedzi zapukał jeszcze raz tym razem zdecydowanie mocniej - Shin!? - kiedy ponownie nie usłyszał odpowiedzi otworzył drzwi i zobaczył, ze chłopak leży na podłodze raczej pół-przytomny "No masz... ani chwili spokoju..." podszedł do niego i oparł go o ścianę owijając go ręcznikiem. - Hej, Shin? - powiedział potrząsając nim lekko.

Na chwilę stracił kontakt ze światem, lecz już po chwili usłyszał głośny krzyk Desmond'a. Uchylił lekko oczy próbując się podnieść i to był błąd bo w tym momencie po jego głowie przeszedł przeszywający ból, syknął tylko i złapał się za tył głowy.

Uśmiechnął się do niego z ulgą kiedy się ocknął - Nic ci nie jest? - zapytał lekko zaniepokojony tym syknięciem i zabrał ręce z jego ramion, czuł się jakoś nieswojo dotykając kogoś niemal mu obcego.

- Chyba nic - powiedział trzymając się za głowę, ból był naprawdę silny. - Przepraszam -powiedział niemal płacząc z bólu.

Pomimo wszystkich uprzedzeń Desmonda było w tym chłopaku coś co go rozczulało - Nie masz za co przepraszać - powiedział do niego z uprzejmym uśmiechem i pogładził go po głowie. Potem wziął Shin'a ostrożnie na ręce i wyszedł z łazienki zamykając drzwi nogą po czym położył go na jego łóżku. - Przyniosę ci lód - powiedział ruszając do wyjścia z pokoju.

- Naprawdę ci dziękuje - powiedział lekko zakłopotany, jakoś obecność Desmond'a uspokajała go dawno nie czuł takiego spokoju.

-Nie ma za co - powiedział uśmiechając się do niego i wyszedł z pokoju.

Leżał na łóżku wpatrzony w sufit czekając na Desmond'a, naprawdę mu było głupio, że jest taką fajtłapą mimo wszystko powinien na siebie uważać jego jego ciało nie jest tak silne po wypadku.

Po kilku minutach wrócił do pokoju. Podszedł do Shin'a i podał mu woreczek z lodem po czym usiadł na swoim łóżku.

- Jeszcze raz przepraszam za kłopot pewnie jestem denerwujący - powiedział przykładając sobie woreczek z lodem do głowy - Przepraszam za bycie fajtłapą - powiedział po czym spojrzał się na siedzącego na łóżku Desmond'a.

-Naprawdę, nie masz za co przepraszać, każdemu się zdarza - powiedział uśmiechając się do niego pocieszająco. Położył się na swoim łóżku podpierając głowę dłońmi.

- Wiesz jesteś naprawdę miły mimo sprawiania ci kłopotów ty i tak nie masz mi tego za złe - powiedział przymykając lekko oczy starał się zapomnieć o bólu ponieważ ból przypominał mu o wypadku, o którym tak bardzo nie chciałby pamiętać.

Drgnął lekko słysząc te słowa, bo przypomniał sobie, że ten jego spokój jest zupełnie sztuczny - To nie tak... ja po prostu... po prostu taki już jestem - wypalił wbijając wzrok w sufit i nie mając siły wymyślać czegokolwiek, a już na pewno nie miał ochoty rozmawiać z nim o lekach.

- Rozumiem - powiedział po chwili czując, że Desmond nie ma ochoty już o tym rozmawiać. Gdy dotknął swojej twarzy spostrzegł, że on...płacze. Nawet nie poczuł łez spływających jedna po drugiej po jego polikach, szybkim ruchem zasłonił twarz dłońmi.

Kiedy dostrzegł ten nagły ruch chłopaka odwrócił głowę w jego kierunku i dostrzegł, że zasłania twarz dłońmi - Coś się stało? - zapytał nieco zaniepokojony, tak te leki zdecydowanie tłumiły wszystkie jego emocje, aż za nadto. Teraz był zupełnie inną osobą niż jeszcze kilka miesięcy temu i choć tego nie okazywał rana po tych wydarzeniach wciąż była dla niego świeża.

- Nie nic - powiedział lekko drżącym głosem, zdecydowanie nie chciał aby Desmond widział go w takim stanie, lecz łzy płynęły dalej nie mógł nic na to poradzić - Po prostu coś sobie przypomniałem, nie zwracaj na mnie uwagi - powiedział, lecz jego głos zdradzał jego tłumione emocje.

-Przykre wspomnienia co? Hmm... skąd ja to znam... - odpowiedział cały czas wpatrując się w sufit. - A najgorsze jest to, że im bardziej chcesz zapomnieć tym częściej wracają - dodał już bardziej do siebie niż do niego uśmiechając się ponuro.

Odsłonił zapłakaną twarz i spojrzał się na niego - On mnie rozumie - pomyślał, podniósł się lekko - Tak masz racje próbując zapomnieć pamięta się to jeszcze bardziej - powiedział dalej płacząc. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić.

-Cóż... w każdym razie płacz ci w tym nie pomoże - odparł raczej mało uprzejmie, ale nie znosił kiedy ktoś się przed nim rozklejał, bo jemu samemu przypominało to jak trudno (nawet pomimo leków) jest mu utrzymać te emocje w środku i po prostu nie załamać się ponownie, nie po to zbierał się do kupy by teraz znów się rozsypać.

- Przepraszam jeśli ci tym przeszkadzam. - powiedział, a jego głos dalej drżał. Położył się na brzuchu, a zapłakaną twarz schował w poduszkę - Muszę o tym zapomnieć - powtarzał sobie w myślach, ale sam wiedział, że nie jest tak łatwo zapomnieć.

-Nie staraj się zapomnieć, to tylko pogorszy sprawę. Po prostu żyj mimo to, bo życie przeszłością nic ci nie da - powiedział niemal czytając w jego myślach, jednak po chwili skarcił się za to w myślach, bo sam nie był lepszy próbując się niejednokrotnie zabić.

Na jego słowa podniósł się i spojrzał na niego - Żyję już z tym bólem cztery lata więc z mojego lipnego doświadczenia wiem, że ciężko jest zapomnieć, a co dopiero żyć z tym - powiedział ponuro siadając na łóżku. Walczył z tym już dość długo starał się już z tym pogodzić, ale nie jest tak łatwo.

Westchnął głęboko podnosząc się z łóżka i stanął przy oknie wpatrując się w oddalone korony drzew. - Jak tam sobie chcesz, każdy ma swoje zdanie - odpowiedział i ruszył do drzwi, bał się, że jeśli ta rozmowa się przeciągnie sam nie wytrzyma. - Idę się przejść - powiedział jeszcze wychodząc i ruszył w kierunku lasu.