Pokój 02.

Uśmiechnął się krzywo.
- Coś w tym guście - odparł. Usiadł na swoim łóżku. - Prawda jest taka, że nigdy nie chciałem być demonem i nadal nie chcę, chociaż wiem, że to niemożliwe - powiedział cicho.
Trochę ryzykowne było wypowiadanie tych słów w towarzystwie innego demona, ale czuł, że Natsu go raczej nie zamorduje za to.

- Mi jest to wszystko bez różnicy, równie dobrze mógłbym być Aniołem i dalej mieć te wszystkie rasy jak i wojnę gdzieś. Każdy jest jaki jest i trzeba to zaakceptować - mówił teraz jak jakiś wielki filozof lecz po prostu starał wczuć się w sytuację. Usiadł obok niego - Na pewno nie bez powodu zostałeś Demonem, kiedyś może Ci się to przydać.

- Taaak...już nie raz mi się przydała - powiedział z przekąsem. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zatrzymał to dla siebie, bo nie będzie się żalił przed osobą, którą, bądź co bądź, poznał całkiem niedawno temu. Jednak cieszył się, bo zauważył, że Natsu w pewnym stopniu rozumie, o co mu chodzi. A przynajmniej stara się zrozumieć.

- Będę już chyba zbierał się do siebie - podniósł się z łóżka zauważając, która jest godzina. Chłopak pewnie jest zmęczony i chce się położyć, a ten mu tylko truje. Kichnął parę razy zasłaniając usta rękami i czując że jego samopoczucie się pogarsza. - Wpadnij do mnie jak będziesz chciał pogadać czy coś, pierwszy pokój.. pierwsze piętro.

Spojrzał na Natsu i doszedł do wniosku, że on faktycznie musi się położyć, to przeziębienie nie wygląda za ciekawie.
- Jasne - odparł. - Wykuruj się.

- No to... do zobaczenia - pożegnał się i wyszedł kierując się w stronę swojego pokoju.

Zdjął buty i położył się na łóżku. Natsu był naprawdę interesującą osobą, Emil naprawdę się zdziwił, że demon może taki być.
Zastanawiał się także, gdzie poszedł jego współlokator. Podejrzanie długo go nie było. Nie, żeby się martwił, po prostu był ciekawy.
Wziął swoje rzeczy z szafy i poszedł do łazienki. Wziął szybki prysznic i włożył tylko spodnie od piżamy, bo wciąż było dosyć ciepło. Wrócił do pokoju, wślizgnął się do łóżka i po jakimś czasie zasnął.

Po kilku godzinach snu obudził się. Kiedy wstawał, poczuł dziwne szumy w głowie. Uznałby, że to dlatego, że gwałtownie się podniósł, ale do owych szumów dołączyło pieczenie pleców - w miejscu skrzydeł. Wszystko to było przelotne i trwało krótko, więc postanowił to zignorować. Spojrzał na łóżko obok - Aleksandra nadal nie było. Westchnął, wziął ubrania z szafy i poszedł do łazienki. Umył zęby i wziął krótki prysznic. Postanowił wyjść z pokoju i pospacerować.